AMAIERA BATEN HASIERA...

Denborak aurrera egiten du eta ohartu orduko ...

Tit tak erlojuak, eguna igaro den marka egutegian, esperientzia berriak, gehiago biziko ez ditugun egunak ... eta horrela 2012ko Maiatzera heldu gara. Ez, ez da amets bat, ez baduzu sinesten zoaz GOOGLE bilatzailera eta galdetu : Zein egun da gaur? Eta interneteko sare konplexu horrek erantzungo dizu: Esnatzeko ordua! Bai, noski, ez duzula sinesten zein azkar doan denbora? Ba teknologia aurreratua badago ere, momentuz ez da asmatu  denboran atzera egiteko makinarik.

Baina guk, amets egitea gustuko dugunez amets egingo dugu ikasturtearen hasierara bueltatuz.  Matrikula egin eta hantxe zegoen gainerako irakasgaiekin batera: INFORMAZIO ETA KOMUNIKAZIO TEKNIKAK. Ederto, informatika! Pentsatu genuen. Klaseko lehenengo eguna iritsi zen eta berarekin batera Alaitz ezagutu genuen. Bloga, teknografia, gure esperientziak … Baina, nondik nora doa irakasgai hau ? Zer da teknografia ? Horrela amaitu zen lehenengo eguna, zalantzaz betea. Ondoren, blogger bihurtzeko unea iritsi zen, baina bitartean metodologiarekin nahastuta geunden. Erlaxatu, hitzak esan, erresistentziak, baloreak … Aizu, baina gu ez gara erlaxatzen ikasteko ikastaro batera etorri! Hau Informatika da, erratuko al zen ? Baina denborarekin, ohartu ginen, gu geu ginela protagonistak eta guk geuk eraiki behar genituela gure ezagutzak. Hori argi edukita erraz jarraitu genion Alaitzek erraztutako bideari. Bidea, guk geuk egin dugu eta jarraitutako bide desberdinetan ikasitakoa elkarbanatu dugu guztiekin.

Heldu da ikasturtearen amaiera eta berarekin batera ikasketen amaiera ere. Atzo izan zen Arangoitin elkar ikusi genuen lehen eguna eta gaur agurtzeko unea iritzi zaigu. Dena den, guk agur bat baino LASTER ARTE esatea nahiago dugu. Esperientzia asko elkarbanatu ditugu elkarrekin eta baita proiektu politak sortu ere. Poza, tristura, amorrua, laguntasuna … emozioz betetako hiru urte izan dira, inoiz ahaztuko ez ditugunak. Inoiz ez dira errepikatuko hemen bizi izandako uneak, denok batera baina dugun disko gogor ederrenean egongo dira beti gordeak, gugan.

NEGUA DATORRENEAN, ZUENTZAKO:

Udazkenean jaio berria
hosto lehorren artean;
alaitasunaren hazia
begi gardenetan zehar...

Denari parrez, nola bestela?
Kezkarik gabe bizi naizela....

Ai amatxo, ez dut hazi nahi!!
Ai amatxo, negua dut zai!!

Nagusien moral zaharrak aldatzen gaitu
gezur hutsa egi gisa irakatsiz
eta ezin aske izan mundu horretan
diru-gose hasegaitzak irentsita.

Ez dut inoiz lotsarik izan
Ez dut inor lotsatu nahi
Ez dut mozkortu beharrikan
Pozik izateko naiz gai.

Pauso hotsak oihu latzak, euri artean
gorrotoa kale arrotz bustietan
arnas gabe babes eske lasterka noa
aginduz at, haur bezala bizi nahi dut.

AI TALDE, GURI ERE HAZTEKO ORDUA HELDU ZAIGU, UNIBERTSITATEAN BIZI IZAN  DUGUN UDABERRIA UTZI ETA BIZI DUGUN ERREALITATEAREN NEGURA JOATEKO ORDUA, BAINA LASAI, NAGUSIEN MORAL ZAHAR HORREK EZ GAITU GAINDITUKO ETA BIZIRAUTEA LORTUKO DUGU, GAREN MODUKOAK IZATEAGATIK, PERTSONAK, LAGUNAK, ALAIAK, BERRITZAILEAK … EREIN DEZAGUN BERAZ GURE HAZIA NEGUA DEN ERREALITATE HORI UDA BIHURTZEKO!!!

ORAIN GURE BIDEA EGITEKO UNEA IRITSI DA ...

ANTONIO MACHADO: TODO PASA Y TODO QUEDA.

"Caminante no hay camino
Todo pasa y todo queda,
pero lo nuestro es pasar,
pasar haciendo caminos,
caminos sobre el mar.

 Todo pasa y todo queda,
pero lo nuestro es pasar,
pasar haciendo caminos,
caminos sobre el mar.

Nunca persequí la gloria,
ni dejar en la memoria
de los hombres mi canción;
yo amo los mundos sutiles,
ingrávidos y gentiles,
como pompas de jabón.

Me gusta verlos pintarse
de sol y grana, volar
bajo el cielo azul, temblar
súbitamente y quebrarse...

Nunca perseguí la gloria.
Caminante, son tus huellas
el camino y nada más;
caminante, no hay camino,
se hace camino al andar.

Al andar se hace camino
y al volver la vista atrás
se ve la senda que nunca
se ha de volver a pisar.

Caminante no hay camino
sino estelas en la mar...

Hace algún tiempo en ese lugar
donde hoy los bosques se visten de espinos
se oyó la voz de un poeta gritar
"Caminante no hay camino,
se hace camino al andar..."

Golpe a golpe, verso a verso...
Murió el poeta lejos del hogar.
Le cubre el polvo de un país vecino.
Al alejarse le vieron llorar.
"Caminante no hay camino,
se hace camino al andar..."

Golpe a golpe, verso a verso...

Cuando el jilguero no puede cantar.
Cuando el poeta es un peregrino,
cuando de nada nos sirve rezar.
"Caminante no hay camino,
se hace camino al andar..."

Golpe a golpe, verso a verso.